Rozdział 2

Czując jego rękę na swoim kolanie lekko się speszyłam. Jednocześnie jednak poczułam przechodzące przez moje całe ciało przyjemne dreszcze. Spojrzałam na niego kątem oka, a ten jak gdyby nigdy nic patrzył przed siebie na ulicę. 

- Louis...- zaczęłam niepewnie.

- Daj mi się dotykać.- na jego słowa wybuchnęłam niekontrolowanym śmiechem.

- Chyba sobie żartujesz.- powiedziałam nadal się śmiejąc i strzepnęłam z siebie jego dłoń.

- Nie bądź taka.- szepnął.

- Jaka?- uniosłam pytająco brew do góry.

- No właśnie taka. Odpychasz ludzi swoim zachowaniem, a na prawdę taka nie jesteś. Myślisz, że nie zdążyłem Cię poznać? Sporo się o Tobie dowiedziałem. Straciłaś matkę w niewyjaśnionych okolicznościach i od tamtego czasu kompletnie odcięłaś się od ludzi. Jeśli będziesz się tak zachowywać to nigdy nie zaczniesz życia od nowa. Proszę Cię, pozwól mi się poznać.- po tym krótkim monologu jedna łza spłynęła po moim policzku.

- Ja... ja w taki sposób sobie z tym radzę.

- Przepraszam. Nie chciałem sprawić byś płakała. Na prawdę. Po prostu to dziwne, ja Cię dotykam a Ty od razu mnie odpychasz.

- A co? Mam być jak te Twoje wszystkie dziewczyny? Dziwkowata? Od razu pozwolić Ci się dotykać? Nie jestem taka, przykro mi.

- Jakie moje dziewczyny? Nigdy nie byłem z nikim na poważnie.- odpowiedział lekko zawstydzony a mnie zatkało. Taki chłopak jak on nigdy z kimś nie był. Ja w sumie też ale co mnie do niego porównywać.- Zawsze chodziło tylko o seks.- dodał.

- Zakończmy tą rozmowę.- powiedziałam, po czym odwróciłam twarz i zaczęłam wpatrywać się w obraz za szybą. Po chwili spuściłam głowę w dół.

Miał rację, od niewyjaśnionej śmierci a właściwie zaginięcia mamy kompletnie odcięłam się od świata. Ale przecież to nie moja wina, nie koniecznie chciałam by te sprawy się tak potoczyły.
- Jesteśmy.- wymamrotał Louis, gdy podjechaliśmy pod szarawy budynek, w którym jeszcze pare godzin temu odbywały się zajęcia. Niechętnie wyszłam z auta tym samym głośno trzaskając drzwami. Tomlinson od razu zareagował i gdyby można zabijać wzrokiem byłabym martwa.
- Sory.- rzuciłam  byle jakie przeprosiny.
- Mogłabyś być trochę delikatna.- szepnął.
- Oh tak? Myślałam, że lubisz agresywne panienki.
- A co? Próbujesz się dopasować do mojego stylu?
- Niestety, nie uda mi się zamienić w głupią, pustą blond laleczkę.
- Amy, Amy, Amy...
- Skończ. Po prostu napraw moje auto i będzie po sprawie.- mówiąc to oparłam się o drzwi mojego mercedesa. Chłopak podniósł maskę i coś zaczął w niej grzebać. Już po chwili mój samochód był w pełni sprawny.
- Dziękuję.- powiedziałam i obeszłam samóchów, gdy już miałam wchodzić brunet złapał mnie za ramie i spojrzał w oczy. Czekałam na jakiekolwiek słowo, ale ten tylko się gapił. Głośno westchnęłam, po czym szybko weszłam do pojazdu. Odpaliłam silnik i ruszyłam spod mojego liceum z piskiem opon. Jeszcze w lusterku widziałam, że Lou się patrzy.

*

Podjechałam pod mój dom i odruchowo oblukałąm wszystkie okna. Było ciemno, czy mój ojciec zawsze musi pracować na nocną zmianę? Wyszłam z samochodu i otworzyłam furtkę prowadzącą do mojego zacisza. Powolnym krokiem szłam w stronę drzwi, ale kilka metrów przed nimi zatrzymałam się. Pod czekoladowymi drzwiami siedział chłopak z burzą loków na głowie ubrany w obcisłe, czarne spodnie. Jego czarna koszula odsłaniała połowę umięśnionej klatki piersiowej, na której znajdował się niejeden tatuaż.
- Zgubiłeś się?- powiedziałam ironicznie. Byłam na swoim terenie więc nie czułam ani procenta strachu. Na moje słowa brunet od razu podniósł głowę i podszedł do mnie. Wlepił we mnie swoje jasnozielone oczy.
- Jesteś dziewczyną Louisa Tomlinsona?- spytał swoim ochrypłym głosem.
- Słucham? Znam go jeden dzień, ale jeśli przyszedłeś do niego to pomyliłeś domy. On mieszka na przeciwko.- odwróciłam się i wskazałam palcem na dom Lou.
- Nie potrzebuję tego gnojka. Potrzebuję Ciebie.- po tych słowach podszedł do mnie i na moją rękę nałożył srebrną metaliczną kajdankę. Drugą jej część przypiął do swojej dłoni.
- Co do cholery?!- wrzasnęłam.


Naciskaliście na rozdział więc wyszedł do dupy. Ostatnio miałam pare spraw rodzinnych i tak wyszło, że nie dodałam wczoraj rozdziału. PRZEPRASZAM. Mam nadzieję, że choć rozdział chujowy to Wam się spodoba. Nie wiem czy 3 rozdział pojawi się przed świętami dlatego chciałabym już teraz życzyć Wam Wesołych Świąt! Życzę Wam abyście dostali pod choinkę to o czym marzycie, byście spędzili ten czas tak jak go sobie wymarzyliście, spełnienia marzeń, miłości, przyjaźni, wszystkiego najlepszego. Ale przede wszystkim zdrowia i miłości w rodzinie. Bo nie wiem jak Wy, ale dla mnie święta to magiczny czas, w którym najbardziej okazujemy uczucia rozdzinie, jesteśmy dla siebie mili bo nie chcemy zepsuć magii, która panuje w tym dniu. Życzę Wam by wszystkie Wasze sprawy ułożyły się po waszej myśli. ŻYCZĘ WAM WESOŁYCH ŚWIĄT.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ ZA 25 KOMENTARZY, WIEM, ŻE DACIE RADĘ