Rozdział 1

- Jesteś zbiegłym z psychiatryka? Bo jeśli tak to zadzwonie, że mam ich zgubę.- powiedziałam ironicznie.

- Jeśli według Ciebie wyglądam na chorego psychicznie to z Tobą na prawdę jest coś nie tak.- powiedział, po czym się zaśmiał.

- To nie ja tu jestem bałwanem.- odburknęłam. Po chwili zorientowałam się, że wszyscy uczniowie już odjechali. Tylko my staliśmy na szkolnym parkingu. Rozejrzałam się i delikatnie przygryzłam swoją dolną wargę. Zastanawiałam się czy mogę, czy to do mnie pasuje. Pojechać z nieznajomym. Spojrzałam na niego jakby pytająco.

- Spokojnie, nic Ci nie zrobię.- zapewnił. Wypuściłam głośno powietrze z ust i zarzuciłam sobie torbę na ramie.

- Które to Twoje auto?- spytałam a on wskazał palcem na ciemnego jeepa. Nie czekając na niego podeszłam do samochodu i łapiąc za klamkę otworzyłam drzwi pojazdu, w którym chwilę później się znajdowałam. Louis odpalił silnik i w przeciwieństwie do mojego od razu ruszyliśmy. Jechaliśmy w kompletnej ciszy, no bo o czym miałabym z nim rozmawiać? Poruszaliśmy się z zawrotną prędkością.

- Nie chcę nic mówić, ale mój tata jeździ dwa razy wolniej.- powiedziałam lekko wystraszona.

- Bo Twój tata jeździ jak cipa.- odpowiedział jednocześnie zmieniając bieg.

- Nie pozwalasz sobie za dużo?- oburzył mnie. Nie znał nawet mojego imienia a miał czelność obrażać najważniejszą mi osobę.

- Jadę 100 kilometrów na godzinę, dozwolone jest 90 bo jesteśmy tak jakby poza miastem. Czyli przekroczyłem tylko o 10, a jeśli Twój ojciec jeździ dwa razy wolniej to porusza się z prędkością 50 kilometrów na godzinę poza miastem. To sory, ale chyba mam prawo nazwać go cipą.- wzruszył ramionami.

- Wow, umiesz odejmować do stu. Jestem pod wrażeniem.- po tych słowach odwróciłam głowę i wbiłam swój wzrok na drzewa za szybą. Brunet już nie odpowiedział. Po około dziesięciu minutach podjechaliśmy pod mój dom.

- Dziękuję.- powiedziałam, po czym odpięłam pasy. Już miałam wyjść, gdy chłopak zablokował drzwi.- Co Ty robisz?- spytałam.

- Wolę buziaka w podzience.- szepnął i nadstawił policzek.

- Serio?- uniosłam pytająco brew do góry.

- Tak, inaczej Cię nie wypuszczę. A uwierz, mi można co do takich rzeczy wierzyć.- uśmiechnął się delikatnie. Znudzona pochyliłam się nad skrzynią biegów i gdy już moje wargi miały dotknąć jego ciepłej skóry on przekręcił głowę tak, że nasze usta zwarły się ze sobą w pocałunku, który szybko przerwałam.

- Dziecinna zagrywka... bałwanie.- wyszłam wkurwiona z auta, które chłopak wcześniej otworzył. Jezu jakie to było dziecinne i w ogóle nie na miejscu. Co on sobie wyobraża? Muszę odciąć się od tego chłopaka, coś mi się wydaje, że z nim będą same problemy. Wyjęłam z mojej markowej torby klucze i otworzyłam drzwi wejściowe. Obejrzałam się za siebie i ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam Louisa otwierającego kluczem drzwi domu na przeciwko mnie. Myślałam, że mieszka obok a nie na przeciw tak, że będzie mógł praktycznie zaglądać mi w okno. Nie powiem, trochę się wystraszyłam. Weszłam do domu i zdjejmując buty wbiegłam po schodach na górę. Od razu przysiadłam do biurka i zaczęłam odrabiać zadaną przez nauczycieli pracę. Właśnie robiłam wypracowanie z biologii o mikrokomórkach, gdy usłyszałam pukanie. Pukanie w okno. Odruchowo spojrzałam skąd dobiegały odgłosy. W oknie po drugiej stronie stał Louis, podeszłam do niego i założyłam ręce na biodra. Chłopak pokazał ręką bym mu je otworzyła, tak też zrobiłam.

- Co Ty tu robisz?- spytałam. Byłam po prostu zdezorientowana.

- No chyba mamy jechać po Twój samochód.- powiedział, po czym odpalił fajkę. Buchnął na mnie dymem, które ohydnie śmierdziało. Oczy od razu mi się zaszkliły a w nosie poczułam dyskomfort.

- Zgaś to, nie ma palenia w moim domu.- podeszłam do niego, by zabrać mu papierosa.

- Za buziaka.- ponownie tego dnia nadstawił swój dobrze ogolony policzek.

- Dobrze.- podeszłam do bruneta i gdy już miałam go pocałować musnęłam wargami swoją dłoń i mocno go spoliczkowałam.

- Uu, zadziorna. Lubie takie.- zaśmiał się.

- Uu, debil. Mogłabym zabić takich.- odpowiedziałam jego głosem na co on ponownie się zaśmiał.

- Dobra dobra.- powiedział, po czym wyrzucił peta za okno. Obrócił głowę i spojrzał mi prosto w oczy. Na jego twarzy zauważyłam delikatny uśmiech.

- Co?- spytałam, gdy Louis patrzył się tak już dłuższą chwilę. 

- Nie znam Twojego imienia.- stwierdził. Miał rację, jeszcze się mu nie przedstawiłam.

- Amy.- odpowiedziałam cicho.

- Więc Amy, jedziemy?- na jego słowa wciągnęłam dużą ilość powietrza. Skinęłam głową potwierdzająco, po czym wyszliśmy z domu. Cały czas czułam na sobie wzrok bruneta. Wyciągnęłam rękę by otworzyć drzwi od auta, ale chłopak mnie wyprzedził. Spojrzałam na niego i podziękowałam mu wzrokiem. Może i źle go oceniłam, ale to bez znaczenia. W tym roku nie ma miejsca na chłopców. Jest tylko i wyłącznie nauka. Pojadę z nim po mojego mercedesa i kończę tę znajomość. 

- No to jedziemy.- powiedział Lou i odpalił silnik. Ponownie tego dnia jechaliśmy z zawrotną prędkością. 120, 150, 190 kilometrów... ale jakoś się nie bałam. Czułam się bezpiecznie w jego towarzystwie. Może to błędne odczucie? Moje rozmyślenia przerwała ręka chłopaka dotykająca mojego kolana.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ ZA 15 KOMENTARZY